Tadź Mahal

 Indyjskie mauzoleum wzniesione przez Szahdżahana z dynastii Wielkich Mogołów, na pamiątkę przedwcześnie zmarłej, ukochanej żony Mumtaz Mahal. Obiekt bywa nazywany świątynią miłości został wzniesiony w Agrze, mieście nad rzeką Jamuna, w indyjskim stanie Uttar Pradesh. .

Kompleks budowlany Tadź Mahal składa się z głównej świątyni z wielką kopułą, w kształcie cebuli, charakterystyczną dla sztuki islamu i olbrzymią bramą, symbolizującą wrota do Raju. Jest ona osadzona na plincie, w której rogach stoją cztery minarety – wieże, z których imam nawołuje wiernych do modlitwy. Uzupełnieniem kompleksu są standardowe elementy tego typu budowli: kanały wodne oraz podzielony na cztery części ogród krajobrazowy. Konstrukcja ogrodu perskiego przed mauzoleum imituje muzułmańskie wyobrażenie raju, które cechuje duże podobieństwo do jego chrześcijańskiego odpowiednika.

Wnętrze Tadź Mahal

Wnętrze Tadź Mahal ozdobione było szmaragdami, zrabowanymi przez Anglików. W niszy grobowej, pod kopułą, znajduje się grób Mumtaz Mahal, a obok niego większy Szahdżahana, umieszczony w mauzoleum przez jego syna Aurangzeba. Sarkofagi oddzielone są balustradą , pierwotnie wykonaną ze złota, inkrustowaną szafirami i diamentami, zastąpioną przez Aurangzeba (który potrzebował pieniędzy na tłumienie rebelii w imperium Mogołów) marmurową, bogato zdobioną ażurem.

Według  przekazów głównym budowniczym Tadż Mahal był Pers Ustad Isa, który po ukończeniu dzieła został na rozkaz Szahdżahana oślepiony, by nigdy nie mógł stworzyć budowli równie pięknej.

Mumtaz Mahal 

Mumtaz Mahal była trzecią żoną mogolskiego władcy Szahdżahana. „Perła Pałacu” - tak została nazwana najukochańsza żona Szahdżahana, którą Mumtaz Mahal stała się zaledwie w wieku 19 lat. Zmarła przedwcześnie przy porodzie ich czternastego dziecka. Wtedy to król przysiągł wznieść jej niezrównane mauzoleum, które zostało ukończone po 22 latach prac.

Aby stworzyć to koronne dzieło w pracach budowlanych Tadż Mahal brało udział ponad 22 tysiące robotników i tysiąc słoni. Tadż Mahal współtworzyli rzemieślnicy z całego imperium, rzeźbiarze, kaligrafowie, szlifierzy i mozaikarze.

Wenecja

                                                                  Wenecja 
Miasto na północy Włoch nad Adriatykiem. Przez ponad tysiąc lat (726-1797) miasto było stolicą niezależnej Republiki Weneckiej, która była jedną z morskich i handlowych potęg Morza Śródziemnego. Z okresu największego rozkwitu Republiki (XIII-XVI wiek) pochodzą liczne zabytki miasta, których bogactwo i forma decyduje o pierwszorzędnym znaczeniu Wenecji jako ośrodka turystyki nie tylko w skali Włoch, ale też w skali ogólnoświatowej. Zabytki te, tworząc unikatowy zespół urbanistyczny miasta kanałów i mostów, stanowią o uznaniu Wenecji za jedną z najcenniejszych pozycji na liście światowego dziedzictwa ludzkości.

                                                              Ciekawostki o Wenecji:

• Wenecja w całości została wpisana na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
• Cały transport Wenecji odbywa się drogą wodną lub pieszo – nie doświadczymy tu ruchu samochodów czy autobusów!
• Wenecja to małe archipelagi wysp połączonych mostkami. Swój izolowany charakter straciła w 1846 roku, kiedy połączono ją z lądem 3 km mostem kolejowym, a w 1932 r. równoległym mostem drogowym.
• Wenecja, a zwłaszcza wyspa Murano, słynie od wieków z produkcji pięknego szkła. Tamtejsi wytwórcy pilnie strzegą tajemnic jego wytwarzania.
•  Miasto położone jest na 118 wyspach połączonych prawie 400 mostami.
• Co roku Wenecję odwiedza blisko 20 mln turystów.
• W XVII wieku Wenecja uważana była za europejską „stolicę opery”. U schyłku XVII wieku w Wenecji działało 16 teatrów operowych, również do końca tego wieku wystawiono tu około 360 dzieł operowych.
• Most Rialto – najstarszy most wenecki wznoszący się nad Kanałem Grande – według pierwotnych założeń miał się znaleźć na banknotach o nominale 50 euro.
• Bardzo stary zawód gondoliera, który był dawniej podstawą transportu miejskiego, w czasach współczesnych służy głównie klienteli turystycznej. Dostanie się na kurs gondoliera jest niezwykle trudne, a zawód gondoliera był w Wenecji od wieków zastrzeżony dla mężczyzn. Jednak w 2010 Wenecja doczekała się pierwszego gondoliera-kobietę.

Wielka Rafa Koralowa

Wielka Rafa Koralowa albo Wielka Rafa Barierowa  – największa na świecie rafa koralowa, położona u wybrzeży Australii, w Morzu Koralowym . Jest to największa na Ziemi pojedyncza struktura wytworzona przez organizmy żywe, widoczna nawet z kosmosu (jako biała smuga na tle błękitnego oceanu).

                                                                         Pochodzenie

Rozwój Wielkiej Rafy Koralowej rozpoczął się ok. 18 mln lat temu. Wiek rafy ocenia się na ok. 20 mln lat, a niektórych jej części nawet na 45,5 mln lat. W obecnej fazie rozwoju, która trwa już od 8 tysięcy lat, budowane są nowe warstwy na „starych” fundamentach. Bariera leży w różnych odległościach od brzegów, wahających się od 15 do 200 km, i rozciąga się na powierzchni ponad 344 tysięcy km². Wielka Rafa Koralowa obejmuje około 3000 pojedynczych raf i ponad 900 wysp, które otoczone są rafami tworzącymi przybrzeżne wyspy. Szerokość rafy wynosi od 2 do 150 km. Badania przeprowadzone na rafie wykazały, że grubość tworzącej ją warstwy koralowca przekracza 500 m.

                                                         Fauna Raf

Większa część koralowca jest biała. Jest to substancji, z której zbudowany jest szkielet nieżyjących już polipów. Żyjące polipy natomiast mają bogatą kolorystykę. Różne gatunki koralowców – wachlarzowate i pierzaste oraz spokrewnione z nimi gąbki i inne stworzenia występują w wielu barwach: od czerwieni, żółci , poprzez kolor pomarańczowy, po fiolety, róże i zielenie.

                                                 Zagrożenia dla Wielkiej Rafy 

Naukowcy z Centrum Studiów Morskich Uniwersytetu Oueensland prognozują, iż jeśli proces globalnego ocieplenia będzie postępował, rafa może zniknąć z powierzchni ziemi w ciągu niespełna stu lat! Jej zanikanie następuje w wyniku wymywania przez cieplejszą wodę glonów nadających koralom specyficzną zielono-niebieską barwę. Gdy wszystkie glony zostaną wypłukane - korale ulegną zniszczeniu, a rafa się rozpadnie. Wystarczy, że temperatura wzrośnie o 2 st. C, a korale wyginą. Tymczasem specjaliści przewidują, że w ciągu najbliższego stulecia temperatura wody może się podnieść nawet o 6 st. C! Najbardziej pesymistyczny scenariusz przewiduje, że około 2100 roku Wielka Rafa może całkowicie zniknąć. 

Wielki Mur Chiński

Chiński Wielki Mur, największa budowla obronna świata, w północnych Chinach, biegnąca od miejscowości Shanhaiguan nad Zatoką Liaotuńską (Morze Żółte) na wschodzie, przez Mongolię Wewnętrzną, do przełęczy Jiayuguan w górach Qilian Shan, w pobliżu miasta Yumen na zachodzie.

Jego budowę rozpoczęto w okresie Wiosen i Jesieni (770-480 p.n.e.), prawdopodobnie w VI w. p.n.e., kontynuowano w epoce Walczących Królestw (480-221 p.n.e.). Osobne odcinki muru budowały poszczególne państewka feudalne. Połączenie budowli w jeden zespół, służący do obrony przed koczowniczymi plemionami mongolskimi i strzegący biegnącego w pobliżu Jedwabnego Szlaku, nastąpiło w czasie panowania pierwszego cesarza z dynastii Cin (Qin) Szy Huang-ti (221-210 p.n.e.).

W czasach późniejszych mur wielokrotnie rozbudowywano i modernizowano, zwłaszcza w XIV w., pod rządami dynastii Ming. W okresie świetności budowla liczyła ponad 7600 km długości, do czasów obecnych zachowało się ok. 2400 km. Ściany muru zbudowano z wielkich granitowych płyt mających u podstawy 6,5 m, a u szczytu 5,6 m szerokości i 6,6 m wysokości. Mur wyposażony jest w liczne wieże obronne, strażnice oraz pomieszczenia magazynowe na amunicję i żywność. Wiedzie grzbietami pasm górskich na wysokości ok. 1000 m n.p.m.

W 2001 odkryto 500 kilometrowy fragment muru w Xinjiang. Teren ten był wykorzystywany do 1996 jako poligon nuklearny.

Najlepiej zachowany jego fragment udostępniony jest do zwiedzania w miejscowości Badaling - północnym przedmieściu Pekinu. 

Kilka ciekawostek o Wielkim Murze Chińskim:

• Pierwsze konstrukcje obronne Wielkiego Muru wznoszono już od VIII w. p.n.e.

• Wielki Mur Chiński nie jest jedną strukturą, lecz całym zespołem konstrukcji obronnych.

• Integralną częścią Wielkiego Muru Chińskiego są naturalne przeszkody takie jak np. urwiska.

• Dzięki ukształtowaniu terenu, na którym wznosi się Wielki Mur Chiński odnosi się wrażenie, że jest on jedną strukturą.

• Gruntowne badania dowiodły, że umocowania Wielkiego Muru Chińskiego szacuje się na długość ok 8800 km (do niedawna sądzono, że Wielki Mur Chiński ma długość ok 5000 km)

• Z całego systemu fortyfikacji liczącego ok 8800 km zachowało się jedynie ok. 1/3 długości.

• Wysokość Wielkiego Muru Chińskiego waha się od 5 do 9 metrów.

• Okres budowy Wielkiego Muru Chińskiego źródła datują na lata od 221 r.p.n.e. do 1644 r.n.e.

• Najbardziej intensywny okres prac budowy Wielkiego Muru Chińskiego przypada na lata 1368-1644. Wówczas panowała epoka dynastii Ming.

• Mury wzniesione za czasów Mingów były znacznie wyższe niż te wzniesione za czasów poprzedników i bardziej ufortyfikowane.

• Cesarstwo Ming wzdłuż całego Muru Chińskiego rozlokowało garnizony, a w strategicznych punktach ustawiło armaty.

• Przez niektórych Wielki Mur Chiński jest uważany za najdłuższy cmentarz na ziemi. Ludzie byli zmuszani do pracy przy budowie. Pod przymusem szczególnie byli rekrutowani wieśniacy, kryminaliści, pojmani żołnierze, podbici możnowładcy i inni przeciwnicy władzy. Mówi się, że co trzeci mężczyzna w ówczesnym imperium uczestniczył w budowie muru i tylko trzech na dziesięciu rekrutowanych powróciło do domu. Według nakazu Qin Shi Hiang każdy z robotników drzemiących przy budowie miał być pochowany żywcem w środku tej masywnej budowli. Ciała padających ze zmęczenia robotników były zwyczajnie grzebane w środkowej części muru.

• Prawie wszystkie zachowane do dzisiaj odcinki Wielkiego Muru Chińskiego to pozostałości po dziele Mingów.

• Wbrew powszechnemu przekonaniu Wielki Mur Chiński jest niewidoczny z Księżyca.

• Dziś Wielki Mur Chiński jest zagrożony. Część uległa zniszczeniu przez wandali, część przez naturę. Dlatego należy pamiętać, by nie zabierać na pamiątkę kawałków Muru, ani nie wypisywać na Murze swojego imienia .

• 1. W pierwotnym wyobrażeniu narodu Mur Chiński był symbolem despotycznych rządów, słabej armii oraz cierpienia zwykłych ludzi pod rządami hegemonów, którzy w mozole wznosili budowlę. Wszytko się zmieniło w 1972, kiedy prezydent Stanów Zjednoczonych Richard Nixon podczas wizyty dyplomatycznej w Chinach powiedział:

„I think that you’d have to conclude that this is the Grat Walland it had to be built by a great people.''                                                                                             Richard Nixon, 1972(Należy stwierdzić, że tak Wielki Mur musiał być wzniesiony przez wielkich ludzi)Historyczna wizyta Nixona przyczyniła się do gwałtownego wzrostu turystyki na Murze, który dla narodu chińskiego stopniowo stawał się dumą i symbolem potęgi.

•  Wielki Mur Chiński służył nie tylko jako obrona cywilizacji chińskiej przed barbarzyńcami.  Miał też chronić przed demonami hulającymi po nieurodzajnych stepowych terenach. Mur nigdy nie był budowany w prostej linii, ponieważ wierzono, że demony mogą przemieszczać się właśnie w linii prostej nie będąc w stanie przekroczyć zakrzywionych formacji oraz obejść rogów.
  

Więcej na:KobietaWieLepiej.pl

Japońskie Święta i Festiwale

                               Święta i festiwale pełnią bardzo ważną rolę w kulturze Japonii. Niektóre z nich mogą poszczycić się ponadtysiącletnią historią. Na uwagę zasługuje także ich liczba i różnorodność – można nawet zaryzykować stwierdzenie, iż każdego dnia w jakimś zakątku Japonii odbywa się przynajmniej jedno. Obchody wielu świąt o zasięgu ogólnokrajowym, na przykład obon (japońskie święto ku czci zmarłych), różnią się w zależności od regionu. Pochodzenie świąt i festiwali jest różne. Część z nich wywodzi się z obrzędów religijnych – rodzimego shintō (obchody Nowego Roku) lub buddyzmu (obon). Poza tym, jako że naturalny rytm przyrody odgrywa ogromną rolę w życiu Japończyków, wiele z festiwali związanych jest ze zmianami pór roku. Hanami, czyli podziwianie kwiatów wiśni, to wielowiekowa tradycja. W porze kwitnienia wiśni parki są tłumnie odwiedzane przez Japończyków, którzy wspólnie spędzają czas, nierzadko do późnego wieczora, pod drzewami obsypanymi delikatnymi kwiatami. Z kolei na północy Japonii, na wyspie Hokkaidō, gdzie zimą występują obfite opady śniegu, organizowane są festiwale śniegu. Trzecią kategorią są pielęgnowane do dziś zwyczaje i tradycje ludowe. Należą do niej różnorodne, charakterystyczne dla danego regionu lokalne festiwale, obchodzone od dawna w całym kraju. W niniejszym biuletynie chcemy przybliżyć Państwu barwny świat japońskich świąt i festiwali, przedstawiając najważniejsze z nich.   

                                                Nowy rok w Japonii 

Japoński Nowy Rok, w odróżnieniu od popularnych w Polsce hucznych zabaw sylwestrowych, jest świętem rodzinnym, okresem zadumy i wyciszenia. Jego atmosfera bliższa jest polskim świętom Bożego Narodzenia. Przygotowania rozpoczyna się na kilka dni przed końcem roku od gruntownego wysprzątania całego domu. W domach i przed nimi pojawiają się ozdoby noworoczne – kadomatsu wykonane z gałęzi sosny i bambusa oraz piętrowe ciastko kagami mochi. 31 grudnia rodzina gromadzi się przy wspólnym stole jedząc tradycyjne potrawy, z których najbardziej znany jest toshikoshi soba – makaron gryczany symbolizujący przejście od starego roku do nowego. O północy rozbrzmiewają dzwony w świątyniach, odmierzając 108 uderzeń, tyle bowiem według tradycji buddyjskiej jest pokus czyhających na człowieka. Dźwięk dzwonu ma za zadanie je odegnać. Jeszcze tej samej nocy lub w najbliższych dniach Japończycy tłumnie odwiedzają lokalne świątynie i chramy, modląc się o pomyślność w nadchodzącym roku. Rytuał ten nosi nazwę hatsumōde. Pierwsze trzy dni nowego roku, zwane sanganichi, to czas odpoczynku. W Japonii są one wolne od pracy, większość sklepów także pozostaje zamknięta. Początek roku to także doskonała okazja do układania planów na nadchodzące miesiące. Podobnie jak w Polsce, również w Japonii popularne są postanowienia noworoczne. Niezwykle ważne są też „pierwsze” czynności w nowym roku. Pierwszy sen (hatsuyume) jest wróżbą na kolejne 12 miesięcy, uroczyście wykonuje się też pierwszą kaligrafię (kakizome). Podobnie jak w Polsce, również w Japonii wysyła się kartki noworoczne zwane nengajō. Dzięki staraniom poczty, wszystkie docierają do adresatów dokładnie 1 stycznia, o ile tylko zostaną odpowiednio wcześnie wysłane. Kartki wysyła się nie tylko do rodziny i znajomych, lecz także do wszystkich osób, wobec których czuje się zobowiązanie. Bywa, że jeden Japończyk wysyła i otrzymuje kilkadziesiąt, a czasem nawet kilkaset kartek.

                                          festiwale śniegu w Japonii 

Zimowa pogoda i obfite opady śniegu w północnych regionach Japonii to doskonała okazja do organizacji festiwalu. W styczniu i w lutym w Sapporo oraz innych miastach wyspy Hokkaidō odbywają się festiwale śniegu (yuki matsuri). Z tej okazji ze śniegu i lodu budowane są rzeźby o najprzeróżniejszych kształtach, sięgające kilku, a nawet kilkunastu metrów wysokości. Te ogromne konstrukcje co roku przyciągają dziesiątki tysięcy widzów zarówno z Japonii, jak i zagranicy, którzy przyjeżdżają podziwiać ten niezwykły i dostępny jedynie przez krótki okres widok. 

                                               Setsebun

Setsubun jest jednym z ardziej znanych poza granicami Japonii zwyczajem. Zawsze na początku lutego, zwiastuje nadejście końca zimy. Powiązane z nim popularne wierzenie nakazuje rozrzucanie w tym diu ziaren fasoli, tóre mają za zadanie odpędzić demony, które mogą zagrażać domostwu i jego mieszkańcom. Popularne powiedzenie, także związane z odganianem demonów mówi: oni-wa soto, fuku-wa uchi. Słowa te można przetłumaczyć jako: demony na zewnątrz [domu], szczęście do środka.

                                                                   Walentynki

Są obchodzone 14 lutego, różnią się nieco od europejskich tym że w tym dniu tylko kobiety dają mężczyzną prezenty. Zazwyczaj są to ręczne wyroby cukiernicze, a najbardziej popularnym jest czekolada.

                                 Hina matsuri- Święto lalek

W Japonii osobno obchodzi się dzień dziewczynek i chłopców. Dzień dziewczynek przypada 3 marca i nazywany jest hina matsuri. Z tej okazji w domach na specjalnym podium w kształcie schodków ustawiana jest kolekcja lalek, hina ningyō, w strojach dworskich z okresu Heian (794-1192) wraz z rozmaitymi akcesoriami. Dwie lalki na najwyższych miejscach na tle złotego parawanu przedstawiają cesarza i cesarzową. Hina matsuri ma swój początek w dwóch zwyczajach z dawnej Japonii. Jeden z nich to tradycja dworska wła- śnie z okresu Heian – zabawa w dom, podczas której używano miniaturowych domków, mebelków i naczyń. Drugi to starożytny zwyczaj oczyszczania się z grzechów. Wierzono, że wraz z oddechem grzechy przechodzą na papierowe lalki. W okresie Edo (1603-1868) ukształtowało się hina matsuri najbardziej zbliżone do współczesnego. Istniał zwyczaj dokupowania nowych lalek i mebelków, gdy w rodzinie urodziła się dziewczynka, a gdy dziewczyna wychodziła za mąż, zabierała swoją część kolekcji i powiększała ją, kiedy sama urodziła córkę. Zestawy hina ningyō są prawdziwym dziełem sztuki i osiągają nierzadko zawrotne ceny.

                                       Biały Dzień 

Jest to dzień taki jak Walentynki jedyna różnica to to że w trakcie tego święta to mężczyźni dają kobietom prezenty są to również wyroby cukiernicze. Obchodzone jest 14 maca.

                                         Tango no sekku

5 maja obchodzone jest tango no sekku, czyli święto chłopców. Tego dnia można zobaczyć powiewające na wietrze chorągiewki w kształcie karpia (koinobori). Ma ono bardzo długą historię, według zapisków obchodzone jest od 700 r. Początkowo święto miało na celu uczczenie zdrowego rozwoju dzieci i nie jest jasne, kiedy stało się świętem poświęconym wyłącznie rozwojowi chłopców. W połowie okresu Edo rodziny, w których urodził się chłopiec zaczęły wywieszać chorągiewki w kształcie karpia oraz wystawiać miniaturowe reprodukcje hełmów, zbroi, łuków i strzał oraz mieczy. Zwyczaj ten wywodzi się najprawdopodobniej ze starojapońskiego wierzenia, iż karp jest tak silny, że potrafi płynąć pod prąd rwącego potoku i przeskakiwać wodospady. Uważa się powszechnie, że wywieszanie chorągiewek to wyrażenie życzenia, by chłopcy wyrastali zdrowi i silni jak te ryby. Później zaczęto wystawiać też lalki przedstawiające wojowników w hełmach, które dały począek musashi ningyō (żołnierzyki) i gogatsu ningyō (lalki majowe). Lalki te można oglądać do dzisiaj. Jedną z najbardziej reprezentatywnych lalek, obok wojowników, jest Kintarō, lalka przedstawiająca chłopca o herkulesowej budowie, który wyrósł na generała.

                                              Tanabata

Każdego lata – 7 lipca – Japończycy obchodzą romantyczne Święto Gwiazd Tanabata. Jest to barwna uroczystość, wywodząca się z legendy o parze zakochanych gwiazd: Prządce (Wega) i Pasterzu (Altair). Zostali oni rozdzieleni i mieszkają po przeciwnych stronach Mlecznej Drogi. Mogą się spotkać tylko jeden raz w roku, właśnie siódmego dnia siódmego miesiąca. Obecnie przygotowując się do obchodów święta Tanabata Japończycy dekorują domy i mieszkania bambusowymi gałązkami, do których przywiązują paski kolorowego papieru z wypisanymi życzeniami (tanzaku). Tradycja mówi, że życzenie powinno mieć formę poematu zapisanego pismem kaligraficznym. Takie życzenia zawiesza się na gałązkach w pierwszych dniach lipca, a w dniu święta – siódmego lipca, puszcza się je z nurtem rzeki, aby mogły się spełnić. Święto Gwiazd jest dniem wyjątkowym, pełnym optymizmu i nadziei na speł- nienie życzeń i marzeń.

                                                     Święto Obon

Obon, przypadający w większej części Japonii na połowę sierpnia (13-16 sierpnia), jest świętem ku czci zmarłych i jednocześnie jednym z najważniejszych w kraju. Pochodzenie tego święta nie jest zupełnie jasne, najczęściej wiąże się je z obrzędami buddyjskimi, choć wiele z jego elementów zrodziło się z innej tradycji. Według dawnych japońskich wierzeń, duchy zmarłych przodków powracają wówczas na Ziemię. Obchody obon trwają kilka dni. W pierwszym dniu Japończycy odwiedzają groby rodzinne i składają na nich ofiary (jedzenie, np. dango – kulki ryżowe). Także na butsudanach (buddyjski ołtarz-relikwiarz w domu) układany jest poczęstunek dla powracających przodków. W niektórych regionach kraju Japończycy przygotowują z ogórka, bakłażana i zapałek shōryōuma, czyli zwierzęta, na których zmarli krewni mogą powrócić w rodzinne strony i odjechać po zakończeniu obon. Ogórek symbolizuje zwinnego konia, by przodkowie szybko przybyli, zaś bakłażan powolną i juczną krowę, by mogli jak najdłużej pozostać i zabrać ze sobą liczne podarunki. Wieczorem zapalane są na polach i wzgórzach mukaebi – ognie, które mają wskazać zmarłym drogę powrotną w ich rodzinne strony. Jednym z bardzo ważnych elementów w obchodach tego święta są bon odori, czyli tańce obon. Są one wykonywane wspólnie przez kobiety i mężczyzn w różnym wieku, członków miejscowej społeczności, na terenach świątynnych, ale bardzo często kolorowe korowody tancerzy przemierzają ulice miast. Tańcom towarzyszy muzyka wykonywana na tradycyjnych japońskich instrumentach, takich jak shamisen (instrument strunowy), taiko (bębny) i inne. Melodia jest prosta i rytmiczna, towarzyszą jej również przyśpiewki zachęcające do tań- czenia. Tańce te mają wyrażać radość duchów zmarłych, którzy uniknęli cierpień w piekle. Największe festiwale bon odori, na przykład Awa Odori w mieście Tokushima na Shikoku, gromadzą każdego roku kilkadziesiąt tysięcy tancerzy i ponad milion widzów. Ostatniego dnia obon zapalane są okuribi, czyli ognie, które mają odprowadzić dusze zmarłych. W Kioto odbywa się tego dnia Gozan no Okuribi. Na pięciu wzgórzach otaczających miasto zapalane są ogniska w kształcie ideogramów oznaczających „wielki”, „prawo buddyjskie”, statku oraz bramy torii (brama przed chramem shintoistycznym). W niektó- rych regionach, na przykład w Nagasaki, jest zwyczaj puszczania lampionów na wodę.

                                                                 Sylwester